આમતો પશ્ચીમમાં બાળક ને ચિલ્ડ્રેન ટ્રોલીમાં ફેરવવાનો રીવાજ વર્ષોથી છેજ અને બહુ વ્યાપક પણ છે. ધીરે ધીરે ભારતના નાના મોટા દરેક શહેરોમાં આવતો જાય છે. બગીચાઓમાં, જોગર્સ પાર્કમાં, અને રોડ પર પણ સતત હું આ રીતે માતા પિતાને ચિલ્ડ્રેન ટ્રોલીમાં પોતાના બાળક ને ફરવા લઇ આવતા હું જોવ છું. મને આ જોઈ થોડું વિચિત્ર લાગે છે. બાળક કાઈ માતા કે પિતા માટે ભાર ના હોઈ શકે. શું જતું હશે લોકોને બાળક ને તેડવામાં? બાળક ને જરૂર હોય છે પ્રેમાળ હાથની. હુંફાળા સ્પર્શની. શું ટ્રોલીમાં તેને તે મળવાનું છે? ક્યારેક ભયના લીધે બાળકને માતા કે પિતાને વળગી જઈ પોતાની આંખો બંધ કરી લેવાનું મન થતું હશે. એ સુરક્ષાની ભાવના તેને ટ્રોલીમાં ના મળે. ક્યારેક આનંદમાં પોતાના પિતાના ચહેરાપર નખ મારી દેવાનું મન થતું હશે. પણ ટ્રોલીના સળિયા માં હાથ ભરાઈ જતા હશે.

બહુ બહુ તો એક કે બે વર્ષ બાળકની જીંદગીમાં હોય છે કે જેમાં તેને તેડવું પડે છે. પછીતો તે ક્યાં દોડીને ચાલ્યું જશે તે ખબર પણ નહિ પડે. આ સમય માં આ અદભુત સ્પર્શનો લહાવો તમે પણ મેળવી લો અને બાળકને પણ આપીદો. નાના મોટા દરેક મનુષ્યને સતત કોઈ નો સાથ જોઈતો હોય છે. દયા, પ્રેમ, હુંફ, જેવી ભાવનાઓ જ માણસ ની માણસાઈને ટકાવી રાખે છે. અને આ ભાવનાઓ વ્યક્ત કરવાનો એક ઉત્તમ રસ્તો છે સ્પર્શ.